The Kagwa experience part 3

Hallo Nederland!

Hier weer een berichtje vanuit Kenia! Ik heb de afgelopen weken weer veel meegemaakt, eigenlijk beleef ik elke dag wel weer iets nieuws, ik hoef me hier niet te vervelen. Elke ochtend sta ik rond 6 uur op en deze ochtenduren voor het ontbijt gebruik ik om te schrijven. Ik ben nu al bezig in mijn 3e schrift! Ik zal voor jullie slechts enkele dingen uitlichten van wat ik hier meemaak, en toch vooral geld: “bijzijn is meemaken”. Vele dingen zijn lastig om uit te leggen en moet je aan den lijve ondergaan, maar ik zal mijn best doen.

Ook met mijn onderzoek gaat het de goede kant op. De boeren zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Ik heb de eerste ronde van interviews er ondertussen op zitten en ik ga nu een select aantal nog een keer bezoeken voor een meer diepgaand interview. Het is leuk om te doen en ik kan veel leren van de mensen hier, via allerlei linkjes kom ik bij vele mensen terecht die allemaal een andere kijk hebben op het onderwerp van de irrigatie technologie welke ik wil analyseren, interessant!

Het afspraken maken met mensen voor de interviews gaat vaak goed, alleen is Afrikanen en tijd geen goede combi. De mensen hier hebben geen benul van tijd en het doet er hier ook niet veel toe. Soms is dat wel eens lastig in het plannen van een bezoek, en vaak krijg ik te horen dat ik zo ‘op tijd’ ben bij een afspraak. Maarja ik ben dan ook een ‘mzungu’, wij kunnen dat. Ook qua afstanden inschatten zijn ze hier geen ster, als ze zeggen dat we er bijna zijn kan het zo nog een half uur of langer duren. In mijn hoofd is dat niet zo bijna. En afstanden worden hier gemeten in piki-piki koersen, dat zijn de motorrijders die het openbaar vervoer zijn hier. Als je vraagt hoe ver iets is, dan antwoorden ze vaak met het bedrag wat je moet betalen voor de piki-piki.

Voetbal is zoals jullie wel weten een grote hobby van mij, daarom ben ik ook naar de ‘hall’ geweest in Kamariga waar de premier league wordt vertoond. De Kenianen hier zijn gek van voetbal en vooral van de premier league. Ook ik ben naar de hall geweest met mijn buurjongen om lekker voetbal te kijken, en wel Arsenal-Chelsea. Een mooie wedstrijd en vooral een mooie ambiance. Ik heb niet eerder met zoveel zwetende negers in een ruimte gezeten, het is een hele belevenis en uiteraard was ik ook een hele belevenis voor de Kenianen, een blank meisje dat bij hun voetbal komt kijken. Hebben zij thuis ook iets te vertellen. De kenianen zijn ook behoorlijk fanatiek, het gejoel en het provoceren naar elkaar gaat de hele wedstrijd door. Fans van de verschillende clubs juichen voor hun eigen club en vooral ook als de concurrentie dreigt te verliezen. Het is een hele happening en zeer fijn vermaak voor de zondagmiddag. Het enige dingetje is de stroom, die is hier niet zo stabiel en valt dagelijks wel voor korte of lange tijd uit, als dat gebeurd wordt de generator aangeslingerd en zo kunnen we weer rustig verder kijken. Tot het weer verslechterd en er geen signaal is, dan wordt er een slechte dvd in gestopt en moet er gewacht worden tot de regen voorbij is. Als het signaal weer terug is, is de spanning groot of er gescoord is. Ik zal het maar de charme van Afrika noemen.

Ik heb in de voorbije weken ook een ziektekiem opgepikt ergens, mijn darmpjes vonden dit minder fijn en ik heb daarom kennis gemaakt met de gezondheidszorg in Kenia. Dit is niet al te best. Allereerst ga ik naar het healthcenter vlakbij, hier zit een jongeman in een leren jackje met zijn mobiel op tafel, hij stelt enkele vragen en stuurt mij door naar een ander healthcentre omdat ze hier niks op voorraad hebben. Het enige wat hij doet is handmatig mijn bloeddruk opmeten, dit blijkt ‘normaal’ te zijn. Ik ga door naar het volgende healthcentre, hier doen ze een malariatest, vrij primitief met een druppel bloed en een antistof en dan iets met streepjes. Vage methode, maar de dame verzekert mij dat ik geen malaria heb. Ik vertrouw het allemaal voor geen cent, maar heb weinig keus. Omdat ik denk dat ik iets verhoging heb, vraag ik of ze mijn temperatuur kunnen opmeten, maar tot mijn verbazing kan dit niet, ze hebben niet de apparatuur...! In Nederland heeft ieder huishouden wel een thermometer in huis en hier hebben kan je zelfs in de healtcentre je temperatuur niet laten meten. Ook weten mijn familieleden vrijwel niks van gezondheidszorg, als een kind ziek is zeggen ze automatisch dat het malaria heeft. Toen ik een keer natgeregend thuis kwam zei mijn zus dat ik nu malaria zou krijgen. Ik probeer uit te leggen dat malaria en ziek zijn 2 verschillende dingen zijn, het lijkt alsof ziekte hier gelijk staat aan malaria. Ik vraag mij vaak af wat ze hier af weten van verschillende ziektes, ook als mama last heeft ergens van slikken ze wat medicijnen en dan moet het goed zijn. Zelfs voor de heup van baba, die volgens mij versleten is, heeft hij alleen ooit wat medicijnen gekregen.. Tja, lijkt me niet echt de juiste behandeling. Maar ja, ze hebben geen zorgverzekering en om dan naar een dokter te gaan is natuurlijk veuls te duur, dus dan krijgen ze wat medicijnen en slikken ze dat maar.

Er zijn vele dingen die ik gaandeweg ontdek, zoals hoe mijn familie hier het schoolgeld betaalt voor de kinderen. Ze betalen de school namelijk in natura, met brandhout. Dit wordt verzameld op het stuk land van baba en de kinderen moeten mee helpen met het kappen. Lorry’s vol worden afgeleverd bij de school. Een andere manier van betalen kan zijn door een koe te verkopen, een koe is hier ongeveer 30.000Kes waard en de schoolfees voor 1 jaar zijn 45.000. Sowieso vraag ik mij vaak af waar baba en mama hun geld vandaan halen, een echt inkomen hebben ze niet naast de veestapel. Wel is het hier zo dat de kinderen de ouders moeten onderhouden als zij ouder worden, dit hoort zo. Het gezin heeft 9 kinderen en zij kunnen geld sturen of in andere dingen voorzien.

Verder ontdek ik ook steeds meer hoe corruptie door en door verweven is in de Keniaanse samenleving. Werkelijk iedereen die werkt voor de overheid of andere organisaties is corrupt. Ook ontwikkelingsorganisaties zoals Plan International zijn ontzettend corrupt, ze sturen een bon van 380.000 als er een offerte is van 300.000 en vervolgens houden ze 80.000 zelf. Dit is hun werkwijze in een van de projecten waarbij boeren gesteund worden. En dan is 300.000 maar een klein bedrag, dit gebeurt ook met miljoenen. Zo kan het zijn dat een werknemer van Plan een dag later in een splinternieuwe auto op zijn werk komt. In de familie hier zijn ook 2 sponsorkinderen, maar ze hebben nog nooit iets van Plan gehoord. Ik heb het idee dat Plan de methode van sponsorkinderen gebruikt om zelf meer geld binnen te halen, in mijn ogen is het voor een groot deel misbruik maken van de sympathie van westerlingen voor deze ‘arme kindertjes’. Het gaat erg ver in mijn ogen, maar hier zeggen lachen ze erom en zeggen ze enkel “we are used to it”. Ook in de politiek worden er vele spelletjes gespeeld en corruptie is daarbij evident, politiek leiders hebben allerlei methoden om stemmen te kopen en de mensen weten dit, maar ze doen niks. Dit zal te maken hebben met dat ze weinig kunnen beginnen, maar het zit ook in de cultuur dat ze hier geen kritiek leveren op de ‘leiders’ en ze zitten gevangen in afhankelijkheid zonder lange termijn visie. Ik vind het vaak maar frustrerend als ik zie dat er veel kan worden opgebouwd maar dat de politici alleen maar voor hun eigen hachje zorgen en dat de mensen hier niks van zeggen.

Verder blijven de kinderen hier mij bijzonder vinden, sinds het begin joelen ze “mzungu mzungu, how are you?”. Ze houden het nu al 2 maanden vol en ik het het idee dat ze dit nog wel even volhouden. Ik ben dit al lang zat, maar ik kan ze moeilijk negeren, ik doe mijn best om leuk te reageren, maar dit gaat niet altijd van harte.

Ook vind ik het soms lastig om om te gaan met de verwachtingen die mensen hier van mij hebben, vooral als het gaat om geld. Wildvreemden kunnen me zomaar vragen “can you buy me a soda?” Of in de winkel bij de kassa “can you pay for me?” Ze denken hier dat elke blanke stinkend rijk is. Ik vind het verbijsterend dat ik deze vragen krijg en ook wat betreft de interesse van mannen is deze m.i. enkel gestaafd op de verwachting van rijkdom in het paradijs dat Nederland schijnt te heten. Ik ga niet in op deze verzoeken, maar toch blijf ik het lastig vinden. Ook de boeren vragen me vaak wat ik voor hen kan betekenen, ik reageer dan dat ik maar een ‘arme’ student ben en hier ben om te leren, maar velen willen steun in financiele zin en vragen mij of ik hen daarbij kan helpen. Tja, uiteraard is mijn welvaartsniveau veel hoger dan dat van hen, maar ik kan moeilijk al hun ondernemingen gaan financieren.

Ik heb deze week wel erg goed afgesloten met een fijn weekend in Kisumu. Af en toe ga ik naar de grote stad om hier wat interviews te doen en lekker af te spreken met andere Nederlanders en ook om even in een andere omgeving te zijn. Deze zaterdag ontdek ik tot mijn zeer grote vreugde dat vandaag de mogelijke kampioenswedstrijd van Gor Mahia, de populairste voetbalclub van de Luo’s op het programma staat in Kisumu. Enkele behulpzame jongemannen helpen mij met een shirt en een kaartje en dan ben ik klaar om naar de wedstrijd te gaan. Het is een hele belevenis, het voetbal en alles eromheen is vrij chaotisch, maar de ambiance is overweldigend en zeer vermakelijk. De Afrikanen zijn lekker fanatiek en laten hun blijdschap goed merken als Gor Mahia gescoord heeft, de hekken moeten het al bijna ontgelden na de eerste goal. Het Keniaanse equivalent van Kleintje pils loopt rondjes om het ‘stadion’, AKA grasheuvel, en zweept de mensen lekker op. Er wordt lekker gedanst bij de goals en na de 3-0 overwinning en het kampioenschap breekt de gekte los en stormt iedereen door de hekken heen het veld op. Een grote chaos en blijdschap. Fantastisch om mee te maken! Als de drukte iets is bekoeld ga ik ook het veld op met mijn matties en iedereen wil met mij op de foto. Ik ga hier door het leven als ‘Anyango’ en heb daarom ook Anyango met nummer 8 laten bedrukken op mijn shirt, dit vinden de mensen hier prachtig 

Toeval bestaat niet, maar het mag een wonder heten dat ik in het stadion een bekende student uit Wageningen tegenkom die dit weekend ook in Kisumu is. Samen met haar en een vriendin gaan we vanavond lekker eten en daarna op stap. Voor het eerst sinds 2 maanden heb ik weer alcohol genuttigd en heb ik lekker gepartied. Eerst in een ‘westerse’ tent en hierna gaan we naar een Afrikaanse hotspot waar ze wel weten hoe ze moeten dansen, heerlijk!

Morgen ga ik weer lekker terug naar huis, mijn dala blijft het mooiste stukje van Kenia!

Oriti,
Luwieke