The Kagwa experience 6

Op reis in Kenia

Het laatste berichtje dat ik geschreven heb is van nieuwjaarsdag, hoog tijd dus om mijn belevenissen met jullie te delen van mijn laatste weken in Kenia vanuit het winterse Nederland.

De volgende stop op mijn reisje door Kenia is Mount Kenya, de hoogste berg van het land met de top op 5199m en letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de reis. Na een fijne jaarwisseling te hebben gehad in het ecocamp in Nairobi ben ik de dag erna vertrokken naar Naru Moru, een dorpje aan de voet van Mount Kenya. Als ik uit de matatu stap komt mijn gids Charles al naar me toe, een leuke kerel met gevoel voor humor, hij verzekert mij dat ik me niet zal vervelen op de berg! Naast Charles gaat ook Peter mee als gids, kok en porter, alles in één, twee leuke Keniaanse berggeitjes dus, met wie ik het direct goed kan vinden.

De eerste dag beginnen we ’s ochtends met een goed vullend ontbijt, eieren, pannenkoeken en pap, ik zit bommetje vol en kan beginnen. De eerste dag hebben we een makkelijke dag, we starten met lopen op zo’n 2500 meter en na 3 uurtjes komen we aan op Met Station op 3000m hoogte. Hier kunnen we de eerste middag onze krachten sparen, lekker eten, chillen, genieten van de vele nieuwsgierige aapjes en we maken een ‘snoepwandeling’.

De volgende dag beginnen we aan het serieuzere klimwerk, de planning vertelt ons dat we zo’n 5,5-6 uur onderweg zullen zijn van Met Station op 3000m naar Mackinders Camp op 4200m. Een mooie tocht die begint in de bossen, dan door een moerasachtig gebied en ons vervolgens voert langs vele Lebolia’s en andere planten die nog kunnen overleven op deze hoogte. Mooi om te zien hoe snel het landschap en vegetatie verandert onderweg omhoog naar de top, van een dichte bebossing naar een vallei met meer rotsen en lage planten. Ook zijn de aapjes achtergebleven, die vinden het hier te koud, zij zijn ingewisseld voor onze bever-maar-dan-anders vriendjes. Op onze tocht is Peter onze ‘pacemaker’, ik volg hem en Charles sluit de rij, we lopen lekker door en 4 uur later zijn we al bij Mackinders Camp! 1200m overbrugt vandaag in 4 uurtjes tijd! Peter kookt elke dag voor ons en ik help hem lekker mee, het is wel gezellig in de keuken met alle gidsen. Alleen jammer dat ze in Kikuyu praten, ik kan daar dus weer niks van verstaan. De middagen op de berg gebruik ik om mijn eigen ‘walk in the park’ te doen, lekker relaxed even op pad en genieten van de natuur.

Het is ondertussen ook terror-koud geworden op de berg, ik heb alle mogelijke kleren die ik bij me had aangetrokken, en ook ’s nachts houd ik alle 7 lagen aan en pak ik mij in in mijn slaapzakje, 't is wat.. De volgende ochtend gaan we weer op stap, dit keer hebben we een steilere en kortere klim voor de boeg. Het landschap is nu meer rotsachtig geworden en we lopen op een soort grindhelling, op weg naar ‘Austrian Hut’ op 4700m. Onderweg komen we langs diverse bergmeren, stroompjes, een gletsjer en komt de top steeds dichterbij. In deze hut kom ik ook ‘echte’ bergbeklimmers tegen, die met touw en karabiner de rotswand opklimmen naar de 2e-hoogste top, wij gaan naar Lenana point op 4985m. De volgende ochtend gaan we erg vroeg op pad, om half 6 om zo op tijd boven te zijn voor de zon opkomt. Het laatste stukje is nog lastig klimwerk en we begeven ons letterlijk regelmatig glad ijs, nog een spannend en intensief stukje voor we op de top staan. Dit is een prachtig gevoel en het is prachtig om de zon langzaam op te zien klimmen boven de horizon. Wat is de wereld toch mooi gemaakt!

Na mijn avontuur op de berg ga ik naar Meru aan de andere kant van de berg en ik ga nog een weekend logeren bij een vriend in Nanyuki, ook in ditzelfde gebied. Op maandag de 12e januari vertrek ik weer in de matatu naar Nairobi om mams op te halen! Erg grappig dat ik daar op het vliegveld in Kenia mijn moeder op kan halen, bijzonder en bijzonder leuk! Vanaf nu gaan mams en dochter dus samen op pad door Kenia :)

We gaan weer naar het ecocamp nabij Nairobi, een prachtig plekje waar een hoge natuur-factor is wat mama wel bevalt! We slapen in een tentje tussen de ‘wilde beestjes’ en scoren ook direct safari-punten. Dinsdag gaan we op pad naar het olifanten-weeshuis, opnieuw erg leuk om te zien hoe alle olifantjes aan komen rennen en melk krijgen van de verzorgers en zich vervolgens lekker uitleven in de modderpoel. HIerna gaan we even Nairobi zien om wat markten te bekijken en een idee te krijgen van dit onderdeel van Kenia. De stad is duidelijk niet onze favoriete plek, veuls te druk en chaotisch.

Op woensdag gaan we dus maar verder het land in naar Naivasha, een klein stadje vlakbij een groot meer waar de nijlpaarden, giraffen en zebra’s gewoon vrij rondlopen. In Naivasha vermaken we ons goed met hulp van onze Luo-vrienden Philip en Isaac die onze persoonlijke breng-en-ophaal service zijn. We beklimmen Mount Longonot, dit is een grote vulkaankrater vlakbij Naivasha. Het was absoluut geen 65+ klim, het was erg warm en het was pittig, voor mama een hele knappe prestatie dat het haar is gelukt om bovenop de krater te staan. En bovenop hebben we een prachtig uitzicht over deze enorme krater en het omliggende landschap. De volgende dag gaan we op ‘loop-safari’, lekker wandelen tussen de wilde diertjes. Ze zijn vrij aardig voor ons als bezoekers, alleen voor de buffels moeten we oppassen!

Terug op de dala!

Hierna gaan we dan eindelijk weer terug naar de dala en de familie. Erg leuk om weer thuis aan te komen en bijzonder dat nu de beide mama’s elkaar kunnen ontmoeten. Mams is blij om ons te zien en ook wij zijn blij, er wordt uiteraard een kip geslacht en het bezoek begint met eten. De dala is een mooie plek en hier kunnen we lekker even tot rust komen.
Ik neem weer deel aan mijn leven op en rond de dala en ga weer Kamariga in waar ik alle bekenden weer kan groeten.

De volgende dag ga ik met mijn beide mama’s op stap naar het meer en alle mensen reageren zeer blij en enthousiast op mama, ze vinden het bijzonder dat mijn mama uit Nederland helemaal hierheen is gekomen, hooggeëerd bezoek! Iedereen wil haar groeten en het is haast een beetje overdonderend. Samen met mama vermaken we ons goed op de dala, we gaan in alle vroegte naar het meer om de was te doen, spelen met de kids op, mama helpt met het monitoren van de beestenboel en is vooral begaan met de moederkip die 12 eieren aan het uitbroeden is, en Sjimmie het nieuwe schaapje wordt geboren :)

Dan wordt het ook al snel tijd om afscheid te nemen, helaas moet ik weer vertrekken uit Kenia, Kagwa en van de dala. Gek om deze familie en gemeenschap nu hier achter te laten na zo’n mooie tijd. Ik wil de familie graag bedanken en doe dit geheel in de Luo-traditie met een geit (-: Ik heb via-via een geit geregeld, als ik deze ophaal verf ik er nog snel in prachtig blauw ‘Bedankt, Anyango’ op. Anyango is een prachtig Mzungu-geitje met mijn huidskleur en mag mij vertegenwoordigen op de dala zolang ik er niet ben. Paps en mams zijn erg verrast en blij met dit cadeau.

En dan is het tijd om te gaan. Mama heeft nog wat mooie woorden en ik ben lekker aan het huilen. Lastig G. Maar het is zoals mijn Luo-mama zegt: ‘it is good, you go, I stay.’ En daar heeft ze gelijk in. Maar ik heb een hekel aan afscheid nemen en vind het gewoon niet leuk om deze mooie mensen, mijn lieve familie en deze mooie plek achter te moeten laten, onwetend wanneer ik weer terug zal komen. Maar het is ook goed zo, ik heb een mooie tijd gehad en het goed afgesloten. Ook vond ik het erg leuk en bijzonder om familie uit Nederland hier op bezoek te hebben en wat van het Keniaanse leven te laten proeven. Ik heb veel meegemaakt en veel geleerd en had het voor geen goud willen missen.

Dingen die ik niet ga missen zijn de hitte, het vele en lange wachten, de penetrante zweetgeur van de man naast me in de volgepropte matatu, de muggen, de chaos en drukte in de steden en meer oncomfortabele zaken.

Dingen die ik wel zal gaan missen zijn mijn lieve familie, de kinderen, de vriendelijke mensen in Kagwa en omgeving, de kuon en chapati gi olayo, uiteraard de dala, de Luo tradities en eigenaardigheden, het leven bij de dag, lopen op blote voeten en eten met je handen, lekker wandelen op weg naar een interview op het land, verse nijlbaars kopen van de visser mannen om half 7 ’s morgens en nog veel meer!

Maar nu ben ik weer thuis in Nederland, thuis waar ik zo snel weer gewend ben aan mijn gewoonten, daginvulling en levensstijl. Ik ben weer dicht bij mijn familie en vrienden en kan weer lekker aan de slag met mijn studie, weer lekker voetballen, chillen met vrienden, ontbijten met yoghurt en muesli, lekker havermoutpap eten, met mijn laptop op de bank hangen en even lekker de stad in. Dit heeft dus ook zo haar voordelen. Toch is het ook wel een schril contrast, deze westerse wereld met haar modepopjes, dure zonnebrillen, zakken vol met duty-free producten etc. Alles waar wij hier mee bezig zijn, daar zijn ze daar in Kagwa niet mee bezig en andersom, het zijn 2 verschillende werelden.

Dit was mijn laatste verslag over mijn belevenissen in Kenia, vanaf nu mag ik lekker in Wageningen aan de gang om mijn scriptie te schrijven. Dankbaar ben ik voor de tijd in Kagwa en vooral ben ik dankbaar voor hoe ik ben opgevangen door de familie Kiaka Omenye, ze hebben me een thuis geboden en ik was daar op mijn plek. Ik hoop binnen afzienbare tijd weer terug te keren op de dala voor een familiebezoek!

Oriti Luwieke